Józef Cembrzyński, urodzony 18 sierpnia 1912 roku w Sławkowie, to postać, którą warto przybliżyć szerszemu gronu. Był hutnikiem i oficerem Wojska Polskiego, a także kluczowym organizatorem ruchu oporu przeciwko hitlerowskiej okupacji w swoim rodzinnym mieście.
Warto podkreślić, że jego działalność na rzecz walki z reżimem była nie tylko odważnym aktem sprzeciwu, ale również przykładem wytrwałości i determinacji w trudnych czasach. Cembrzyński zmarł tragicznie 8 lipca 1943 roku w obozie Mauthausen-Gusen, co potwierdza jego niezłomny duch, który do dziś inspiruje wielu ludzi.
Życiorys
Józef Cembrzyński pochodził z wielu dziecięcych lat, w rodzinie Antoniego i Walerii z domu Lekstan. W swoim życiu ukończył Państwową Szkołę Górniczą i Hutniczą w Dąbrowie Górniczej oraz Szkołę Podchorążych Łączności w Zegrzu. Został mianowany na stopień podporucznika, z datą starszeństwa 1 stycznia 1938 roku, zajmując 66. lokatę w korpusie oficerów rezerwy łączności.
Do sierpnia 1939 roku pracował w Hucie „Pokój” w Nowym Bytomiu, która obecnie jest częścią Rudy Śląskiej. W chwilach zagrożenia, we wrześniu 1939 roku, brał udział w działaniach wojennych, walcząc w składzie Armii Kraków. Po wzięciu do niewoli udało mu się zbiec i schronić u rodziny w Sławkowie. Tam podjął pracę w technicznej obsłudze kolei w Olkuszu.
Niestrudzenie, jeszcze w roku 1939, przystąpił do organizowania ruchu oporu przeciwko okupacji hitlerowskiej w Sławkowie. Wspólnie z byłymi żołnierzami Wojska Polskiego założył Stowarzyszenie Samopomocy Społecznej. Jego celem było przygotowanie się do zbrojnego wystąpienia przeciw okupantowi, zbieranie informacji o ruchach wojsk oraz niemieckich urzędnikach, jak również udzielanie pomocy osobom zagrożonym aresztowaniem w przekraczaniu granicy z Olkusza między terenami zajętymi przez III Rzeszę a Generalnym Gubernatorstwem.
Niestety, w nocy z 12 na 13 lutego 1943 roku, Józef Cembrzyński został aresztowany razem z sześcioma innymi konspiratorami ze Stowarzyszenia Samopomocy Społecznej oraz swoim teściem Jakubem Marcem. Po aresztowaniu został przewieziony do więzienia w Mysłowicach, skąd trafił do Auschwitz. 14 kwietnia 1943 roku zarejestrowano go w obozie Mauthasen-Gusen pod numerem więźnia 14214. Jego życie zakończyło się tragicznie – został rozstrzelany 8 lipca 1943 roku o godzinie 15:18. Pozostawił po sobie żonę Marię oraz pięcioro dzieci.
Przypisy
- Praca zbiorowa pod red. Feliksa P. Kiryka, Dzieje Sławkowa, 2001.
- Jan J. Kantyka, Longin L. Rosikoń, Sławków w latach okupacji hitlerowskiej 1939 – 1945, 1984.
- Rybka i Stepan, 2004, s. 259.
- Internationaler Suchdienst D-3548 Arolsen, T/D – 134 643.
Oceń: Józef Cembrzyński