Jan Baranowski (naukowiec)

---

Życiorys

Jan Baranowski rozpoczął swoją edukację na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie ukończył studia 12 lipca 1825 roku na Uniwersytecie Warszawskim. Po zakończeniu nauki, od 1825 roku, pełnił funkcję adiunkta, a w latach 1848–1869 był dyrektorem warszawskiego Obserwatorium Astronomicznego. Dodatkowo, w latach 1862–1869 współpracował jako profesor w Szkole Głównej w Warszawie, a na koniec jej działalności doszedł do pozycji dziekana Wydziału Matematyczno-Fizycznego.

W 1833 roku Baranowski dokonał obliczenia orbity komety Biela, co stanowiło ważny krok w badaniach astronomicznych. Od 1843 roku koncentrował się na wydaniu dzieł Mikołaja Kopernika zarówno w języku łacińskim, jak i polskim. Efektem jego pracy było wydanie w 1854 roku przełomowej publikacji „De revolutionibus”, będącej pierwszym nowożytnym tłumaczeniem tej pracy, które także zawierało przedmowę Kopernika, nieobecną w wydań norymberskich; osiągnięcie to było możliwe dzięki wykorzystaniu egzemplarzy dzieła z praskiej biblioteki Nositzów.

W jednym tomie, oprócz tego dzieła, znalazły się również „Narrato Prima” Jerzego Joachima Retyka, korespondencja oraz inne pisma Kopernika. Baranowski był także jednym z autorów haseł do 28-tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda, wydawanej w latach 1859-1868, a jego nazwisko pojawia się w I tomie z 1859 roku, na liście twórców tej encyklopedii.

Wyróżnił się również jako obserwator zjawisk astronomicznych, notując całkowite zaćmienie Słońca w Warszawie 28 lipca 1851 roku oraz mierzając czas jego trwania. W latach 1857–1861 był redaktorem „Kalendarza Obserwatorium Astronomicznego Warszawskiego”, w którym dokumentował obserwacje fenologiczne.

Po przejściu na emeryturę w 1869 roku, zamieszkał u Walentego Baranowskiego, swojego brata biskupa, w Lublinie. Baranowski został odznaczony Orderem św. Stanisława II klasy, co podkreśla jego znaczącą rolę w polskiej nauce i edukacji.

---

Oceń: Jan Baranowski (naukowiec)

---