Teofil Sadkowski

W okresie swojej kariery w Petersburgu wykonywał prace dla rosyjskich zakładów ubezpieczeń, co przyniosło mu znaczny dochód. W 1914 roku Teofil przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1918 roku odkupił budynek szkolny od ewakuujących się Rosjan. Z jego inicjatywy powstało Męskie 8-klasowe Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze T. Sadkowskiego, w którym nie tylko był właścicielem, ale także nauczycielem matematyki. Niestety, po kryzysie gospodarczym, które miało miejsce w 1933 roku, gimnazjum zbankrutowało.

W życiu osobistym Teofil Sadkowski był mężem Zofii z Gołębiowskich, również nauczycielki, i razem wychowywali pięcioro dzieci: Jerzego, który zginął w 1939 roku podczas wojny obronnej, Zbigniewa, będącego dziennikarzem (zmarł w 1943 roku w czasie okupacji), Stanisława, podoficera batalionu harcerskiego „Zośka”, który zginął w trakcie powstania warszawskiego podczas ataku na Dworzec Gdański, a także Krystynę i Hannę Kobylińską.

Teofil był znany ze swojej dużej fantazji. Niestety, zginął w pierwszych dniach powstania warszawskiego, kiedy to wyszedł z piwnicy przy ulicy Złotej 36, aby zdobyć mleko dla wnuka. W wyniku działań wojennych oraz po zakończeniu powstania, jego mieszkanie oraz osobiste dokumenty zostały zniszczone przez wojsko niemieckie. Warto jednak zaznaczyć, że zachowały się tzw. pismo gratulacyjne z okazji 150-lecia Niepodległości, które Męskie 8-klasowe Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze T. Sadkowskiego skierowało do prezydenta Stanów Zjednoczonych, Calvina Coolidge'a. Na udostępnionych dokumentach można zobaczyć podpis Teofila Sadkowskiego oraz grona pedagogicznego, a także podpisy jego uczniów.

Informacje oraz fotografie jego życia pochodzą z relacji córki Teofila, Hanny Kobylińskiej.